Od Ebu Hurejre, radijallahu anhu, prenosi se da je Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: "Doista, u danu džume ima jedan sahat (dio vremena), ni jedan rob musliman neće u njemu klanjati (tj. doviti, ibadetiti isl.) i moliti Allaha za svoje potrebe a da mu neće biti udovoljeno." Zatim je pokazao rukom kao da je taj sahat kratak. (Muttefekun 'alejh)

Kada je taj sahat, o tome islamski učenjaci imaju preko 40 mišljenja, kao što navodi Hafiz Ibn Hadžer u "Fethul-Bariju" (2/416), a najbliži istini i najispravniji stav je onih koji tvrde da je to zadnji sahat u danu džume (Allah najbolje zna), tj. neposredno prije nastupa akšam namaza.

Taj stav zastupali su mnogi od ashaba, od njih su Abdullah b. Selam i Ebu Hurejre, radijallahu anhuma. Nakon njih su ga prihvatili Se'id b. Džubejr, Tavus, Mudžahid i većina učenjaka selefa, kao što navodi Imam Tirmizi, i taj stav izabrali su Imam Ahmed b. Hanbel, Ishak b. Rahuje, Ibnul-Kajjim, Eš-Ševkani i dr.