Poslije bitke kod Mohača, 1526. godine, u kojoj su Osmanlije izvojevali briljantnu pobjedu nad Ugarima, sultan Sulejman se vratio u Istanbul. Slijedeće tri godine protekle su u sređivanju pobu­na na istoku, a koje su uglav­nom potpirivali Safevijske šiije. Nakon nekoliko vojnih akcija koje su oduzimale dragocjeno vrijeme, odnosile velike mu­slimanske žrtve i uzrokovale razaranje materijalnih dobara, Osmanlije su uspjeli ugušiti po­bune na istočnim granicama.

Ipak, u tom periodu u Istanbul su pristizale i radosne vijesti, uglavnom iz Bosne. Namjesnik bosne Gazi Husrev-beg je neprestano osvajao po Bosni, Dal­maciji i Liki. Ni smederavski na­mjesnik Jahjaoglu nije mirovao. Tako je sultan Sulejman primao vijesti o osvajanju mnogih utvr­da kao što su: Banja Luka, Jaj­ce, Bočac, Greben, Orlovac, Knin, Modruš... Osmanska vlast na zapadnom Balkanu se konačno zaokruživala.

lako su Osmanlije nakon bit­ke kod Mohača zauzeli Budim, nisu poduzimane nikakve akcije kojima bi se cijela Ugarska pod-vela pod njihovu vlast. Procje­na Osmanlija je bila takva da, od svih teritorija preuzetih od Ugarske, pod njihovom direk­tnom upravom treba biti samo Srijem koji je imao izuzetnu stratešku važnost za odbranu Beograda od mogućih poho­da sa zapada. Ostali dijelovi Ugarske će samo biti stavljeni u podaništvo sve do trenutka kada će se stanovništvo navi­ći na osmansku vlast. Nakon toga, ovisno o razvoju situaci­je, ostali dijelovi novoosvojenih teritorija će biti potpuno pripo­jeni Osmanskom carstvu. Prin­cip postupnosti je bio jedna od osnovnih odlika osmanskog po­našanja u svim sferama života.

Ponovo u Evropi

Rukovodeći se takvim raz­mišljanjem, sultan Sulejman je obećao ugarskom plemstvu da će za novog kralja Ugarske biti postavljen Ivan Zapolja. Istovremeno je morao voditi računa o zahtjevima Ferdinan­da Habsburškog koji je vladao njemačkim dijelom Ugarskog carstva, a isticao je svoje pravo na vlast nad cijelom Ugarskom. Zbog toga je sultan Sulejman, početkom maja 1529. godine, sa velikom vojskom krenuo ka Evropi sa ciljem rješavanja si­tuacije oko Ugarske.

Za vrijeme marširanja pre­ma Budimu, Osmansku vojsku su pratile vremenske neprilike. Usljed dugotrajnih kiša, vode iz rijeka su se razlile pa je prela­zak preko Marice, Morave, Save i Drave bio izuzetno otežan. Uz velike napore osmanskih in-žinjera koji su brzo izgrađivali čvrste mostove, vojska je izne­nađujuće brzo napredovala. Početkom jula, sultan Sulej­man je stigao u Mohač, gdje ga je čekao budući Ugarski kralja Zapolja. Nakon stoje podignut sultanov logor i nakon što su izvršene sve formalnosti oko proglašenja Zapolje kraljem, dogovoren je prijem kod sulta­na Sulejmana.

Mučni rukoljub

U pratnji nekoliko ugarskih plemića, Zapolja je dojahao u sultanov logor i uputio se pre­ma njegovom šatoru. Pred ša­torom su ga dočekali osmanske age, nakon čega su ga uveli u sultanov šator. Sultan Sulejman je ustao i načinio tri koraka pre ma njemu, čime mu je ukazao posebno poštovanje. Zatim je Zapolja poljubio sultanovu ruku, stoje bio formalni znak prizna­vanja sultanove vrhovne vlasti. Cijela Evropa je jadikovala nad dvostrukom kršćanskom sra­motom koja se dogodila kod Mohača. Prva sramota je bila pogibija ugarskog kralja u bici koja se odigrala tri godine ra­nije, a druga, još veća sramota, se dogodila sada kada je novi ugarski kralj poljubio ruku mu­slimanskog sultana i tako po­stao njegov štićenik.

Kada je pokretao vojsku prema Evropi, sultan Sulejman nije imao namjeru stići do Beča. Cilj ovog pohoda je bila zaštita Ugarske i uspostavljanje pore­tka na tim teritorijama.

Međutim, nigdje u blizini nije bilo vojske koja se mogla su­protstaviti Osmanlijama, pa je sultan produžio prema Beču i opsjeo ga.

Opsada je započela krajem septembra i bila je poduzeta na brzu ruku, jer naprosto nije bila planirana. Prethodno, osman­ska vojska je bila iscrpljena ki­šom koja nije prestajala. Tek što je opsada započela, kiša je opet počela padati. Zatim je došlo do nestašice hrane, pitke vode kao i ratnog materijala. Vojska je bila prisiljena piti zamućenu vodu, pa su se pojavile bolesti koje su znatno umanjile šanse za pobjedu. Osmanska logistika, naprosto, nije bila dorasla tako zahtjevnom izazovu kao što je bilo zauzimanje Beča. Sa druge strane, na Bedemima Beča su se, kao nikada ranije, zajedno našle skoro sve kršćanske na­cije iz Zapadne Evrope. Beč je bio posljednja otporna tačka na osmanskom putu ka sjevernim morima. Branitelji Beča su bili izuzetno hrabri i motivirani. Nakon dvadesetodnevne op­sade, ispaljivanja artiljerijskih plotuna na gradske bedeme te nakon višestrukih juriša, sultan Sulejman je sredinom oktobra naredio prekid opsade.