Jednom prilikom sultan je jahao ulicama Istambula, okruzen svojom vojskom i dvorjanima.
Da vidi lice sultana bijase se mnogo svijeta okupilo.
Dok je sultan prolazio, narod mu je naklonom izrazavao postovanje. Svi se redom sultanu klanjase osim jednog siromasnog dervisa.
Kada to sultan primijeti, zaustavi povorku i naredi svojim slugama da mu dovedu tog neotesanca.
"Zasto mi se nisi poklonio kao i svi ostali," sultan ga upita.
"E, moj sultanu," rece dervis, "zar ne vidis da ti se svijet klanja samo zato sto imas ono sto oni zarko zele: NOVAC, MOC, POLOZAJ. Pored toga, zasto bih se ja klanjao tebi kada ja imam dva roba koji tobom gospodare."
Kao grom iz vedra neba, odjeknuse ove rijeci. Svjetina razjapi usta od zaprepastenja, a sultan od bijesa preblijedi.
"Sta mislis time da kazes!?" sultan zaurla povrijedjeno.
"Srdzba i pohlepa su dvije stvari koje robuju u meni, a tobom gospodare," rece dervis gledajuci sultana pravo u oci.
Pogodjen kao strijelom istine, pravo u srce, sultan u trenu shvati poruku dervisa. Neko vrijeme bijase nepokretan, skamenjen, potom mirno sjaha sa svog konja i nakloni se siromasnom dervisu.
dzematrahic